Pauline blogt: Een eenzaam overlijden

Ze wordt vaak opgebeld, op de meest vreemde momenten van de dag. Tussendoor gaat de deurbel. Steeds hetzelfde beeld. Er ligt een bos bloemen op de deurmat. De gever heeft een aantal stappen naar achter gezet, condoleert haar, eventueel volgt een kort gesprek, waarna ze de deur weer sluit. Ze is weer alleen. Alleen in het huis dat nu alleen nog haar huis is.

Het is zo snel gegaan, zo onwerkelijk, zo ongrijpbaar. Vanaf het moment dat ze hem niet meer op mag zoeken in verband met corona op zijn afdeling, leest ze iedere ochtend, middag, avond de rapportage. Ze leeft voor wat ze leest, probeert er invulling aan te geven, conclusies uit te trekken. "Hij kreeg meer medicatie, dat komt vast doordat die verzorgende er was. Ze klikken niet samen." Of: "Het is zo fijn. Hij heeft zich zonder morren laten verzorgen, hij was erg rustig. Niks voor hem." Om met een knipoog te vervolgen "Laat hem maar uitkijken dat hij daar niet dood aan gaat.

Daarna gaat het snel. 'Verdacht van corona' leest ze in zijn dossier. Gewoon, zonder aankondiging of waarschuwing leest ze de drie woorden. Haar wereld lijkt in te storten. Ze voelt zich machteloos. Iedere dag kijkt ze naar de muren van het verpleeghuis. De muren waarachter hij zit. Juist nu hij haar zo nodig heeft en zij het zo nodig heeft hem bij te kunnen staan, staan deze muren letterlijk tussen hen in. Haar onmacht is groot.

Tot ze blij vertelt dat ze hem op mag zoeken. "Is dit een goed teken, nu alle verpleeghuizen gesloten zijn voor bezoek?" vraag ik. Dat is het niet, hij is hard achteruitgegaan. 

's Avonds belt ze de kinderen en familie. Hij is overleden. Alleen zij mocht erbij, om het aantal bezoekers op de afdeling zo klein mogelijk te houden. Niemand kan afscheid nemen, niemand kan hem of haar bezoeken om haar bij te staan. Alle gebruiken en rituelen die normaal troost bieden kunnen niet. Ze is alleen bij hem. Alleen tot de arts komt schouwen. Dan weer alleen tot de uitvaartondernemer hem meeneemt. Hij moet snel weg. Ze had hem nog graag verzorgd. Voor de laatste keer liefdevol gewassen en aangekleed, zoals ze de laatste maanden steeds deed. Het mocht in dit geval niet, in verband met corona. 

Pas dan, uren nadat ze weduwe werd, komt ze alleen thuis. In een leeg huis. Als er al mensen binnenkomen, blijven ze op anderhalve meter afstand. Het zijn net eilandjes. Mensen leven mee, maar zijn bang. Niemand die een hand op haar schouder kan leggen, niemand die een arm om haar heen kan slaan. Hoe eenzaam is een overlijden in tijden van corona.