Gezichten van de acute keten - revalidatieverzorgende

Een ongeluk zit in een klein hoekje. Maar de gevolgen kunnen groot zijn. Verzorgenden, verpleegkundigen en verpleegkundig specialisten uit de acute keten vertellen in V&VN Magazine hoe zij patiënten met (zwaar) letsel opvangen. Deze week aan het woord: Lidy Goedhart (57). Ze is verzorgende bij revalidatiecentrum Heliomare in Wijk aan Zee en werkt op de afdeling dwarslaesie en amputatie.

“Patiënten die bij ons komen revalideren heb­ben allemaal een ander trauma achter de rug, bijvoorbeeld een auto-­ongeluk, amputatie, MS of een nare afloop na drugsgebruik. Het doel is om ze weer zo zelfstandig mogelijk te maken. Ik vind het belangrijk om mensen de regie terug te geven, niet alleen over hun leven, maar ook, of vooral over hun lichaam. Als ik werk, ben ik altijd aan het signaleren, hoe gaat het met de patiënt? Klopt dat wat hij zegt ook met wat ik zie? Ik verzorg een patiënt, maar troost ook. Dat is door corona wel lastig geworden. Een arm om iemand heen slaan doen we nu niet meer. Maar de tijd nemen en even bij iemand komen zitten, werkt gelukkig ook troostend.

Kinbesturing

Twee jaar geleden lag hier een jonge jongen die in laag water was gedoken op de warmste dag van het jaar en vanaf zijn nek verlamd raakte. Ik heb kinderen, ik kon me zo goed voorstellen hoe moeilijk het voor hem was nu zijn leven overhoop lag. Ik merkte dat hij veel behoefte had om zijn verhaal te vertellen, zijn verdriet te delen. Hij zei: ‘Het is altijd fijn als jullie er zijn, want jullie luisteren zo goed.’ Dat vond ik mooi om te horen. Die jongen is me bijgebleven. Ik heb samen met hem gewerkt totdat hij na maanden in een rolstoel met kin­besturing weer naar huis kon. Het ontroerde me, hij had er zo hard voor gewerkt. Als het me niks meer doet moet ik stoppen met dit werk.

Elkaar versterken

In de afgelopen dertig jaar zijn er veel dingen veranderd in de revalidatiezorg. Die andere inzichten maken mijn werk ook interessant. Ik denk dat de grootste verandering is dat we nog meer naar de mens achter de patiënt kijken. Het mentale herstel is net zo belangrijk als het fysieke herstel. Wat ook is veranderd, is dat toen ik hier kwam werken we alleen met verzorgenden werkten en er nu ook verpleeg­kundigen zijn. Dat werkt goed, we voegen kennis en expertise van elkaar samen.

De ver­pleegkundigen die hier werken hebben vaak ook een specialisme, bijvoorbeeld amputatie-­wondzorg, de verzorgenden hebben jaren­lange revalidatiekennis. Op die manier ver­sterken we elkaar. Het leuke is dat ons team uiteenlopend is wat betreft leeftijd. Ik vind het leuk om met jonge mensen te werken, zij leren van mij, maar ik zeker ook van hen.”

Bron: V&VN Magazine 4-2020 | Tekst: Saskia Smith | Beeld: Milan Vermeulen