'Kamerleden, kom eens uit jullie ivoren toren'

Keer op keer zeggen jullie dat verpleegkundigen en verzorgenden zo belangrijk zijn. Er zijn warme woorden voor ons ‘zorghelden’, er is - eenmalig - applaus. Maar voor het echte probleem lopen jullie weg. Letterlijk.

Hoe kun je het lef hebben om weg te rennen als er een motie over loonsverhoging binnen de zorg in stemming wordt gebracht? Het is om je diep te schamen. Stel je eens voor dat wij dat zouden doen, weglopen uit de frontlinie. Lukt dat? Nee, natuurlijk niet. Wij lopen niet weg, ook al lopen we elke dag het risico op besmetting. Wij blijven staan, als een huis. We zijn nu al ruim anderhalf jaar dagelijks in het nieuws, de zorg, de oplopende bemettingscijfers, de steeds nijpender situatie. Maar 0.0 verandering.

Wegrennen is je rug toekeren naar de hardwerkende mensen in de zorg. Hoe kun je luisteren als volksvertegenwoordiger als je met je rug naar mensen staat? Draai je eens om, zou ik zeggen, en hoor wat wij nodig hebben. En wel op zeer korte termijn. Er moeten collega’s bij, de werkomstandigheden moeten beter, de werkzaamheden moeten herzien worden.

En allereerst door te bekijken hoe die administratieve rompslomp anders kan, deze administratie houdt ons weg bij de 'echte' zorg. We hebben iets anders van jullie nodig dan we de afgelopen jaren hebben gekregen. Iets anders en beters dan bezuinigingen, extra regels, bijkomende administratieve taken en zorgverzekeraars die te veel vingers in de pap hebben.

Ik zou jullie graag uitdagen. Kom uit jullie veilige ivoren toren. Stap eens daadwerkelijk de werkvloer op. Doe je chique jasje uit, stroop je mouwen op en loop een dagje mee. Niet als afstandelijk toeschouwer, maar echt als collega voor een dag. Werk eens mee in een verpleeghuis, ga met ons mee op pad in de wijkverpleging, werk daadwerkelijk mee op een verpleegafdeling van het ziekenhuis.

Voel onze onmacht en verdriet

Houd de hand vast van iemand die op sterven ligt. Help een ernstig zieke te verschonen en verzorgen. Begeleid die vrouw van 85 op op een gesloten afdeling die wanhopig op zoek is naar haar kinderen en de deur niet uit kan. Vang boze, verdrietige families op die heel intens uiting geven aan het gevoel dat je hun familielid te kort doet. Ervaar hoe het is om te veel werk te hebben en te weinig collega’s. Voel onze onmacht, voel het verdriet van alle hardwerkende collega’s.

Ik hoop dat jullie het dan gaan zien: dat er in de zorg hele sterke, mooie en kundige mensen werken. Die verantwoordelijk zijn voor mensenlevens op hun meest kwetsbare momenten.

Of het nu gaat om herstel, ziekte, gebrek, handicap, ouderdom of de laatste levensfase -  wij proberen het leven van iemand zo goed, mooi, zinvol en comfortabel mogelijk te maken. Zodat de mensen voor wie we zorgen zo veel mogelijk uit hun leven kunnen halen. Hoe zwaar de omstandigheden, hoe smal de marges ook zijn.

Als jullie uit die ivoren toren zouden komen, als jullie echt een dagje mee zouden lopen en een keer écht zouden willen luisteren, dan zou ik het volgende zeggen. Dat we zeker meer loon verdienen. Omdat de verantwoordelijkheid en de belasting groot zijn, maar het salaris daar ver bij achter blijft. Dat we meer collega’s verdienen en een lagere werkdruk. Want wij zorgen voor onze patiënten, cliënten en bewoners, maar wie zorgt er voor ons? 

Ja, we verdienen jullie inzet om de zorg weer werkbaarder te maken, door te luisteren naar waar wij tegenaan lopen, wat wij nodig hebben van jullie. We verdienen het dat je niet wegrent maar naar ons luistert.

Wie durft?